Lieve lezers,
Nou, het is weer die tijd van het jaar! Het zonnetje schijnt te weinig, maar de vogels fluiten gelukkig wel en de mannen in mijn leven bereiden zich voor op een maand lang voetbalkoorts. Inderdaad, het EK voetbal staat voor de deur. En alsof dat nog niet genoeg reden was voor de heren om zich in de mancave op te sluiten, is het ook nog eens bijna Vaderdag. Wat een tijd om te leven!
Je zou denken dat Vaderdag een dag is voor de vaders om verwend te worden, lekker ontbijtje op bed, een paar nieuwe sokken (die overigens nooit lijken te matchen, maar dat is een ander verhaal) en wat quality time met het gezin. Maar nee hoor, niet dit jaar. Dit jaar is het EK voetbal. En geloof me, als je ooit gedacht hebt dat mannen goed kunnen multitasken, dan zou je dit spektakel moeten zien.
Mijn eigen man, liefkozend “de Grote Groene Kikker” genoemd vanwege zijn groene trainingspak dat hij al sinds de jaren '80 niet meer heeft uitgetrokken, is volledig in de ban van het voetbal. Hij heeft het hele huis volgehangen met vlaggen, klaphandjes en andere prullaria. Zelfs de hond loopt nu rond met een Oranje sjaaltje om zijn nek. En ik? Ik ben de gelukkige die de troep mag opruimen, natuurlijk.
Vaderdag staat in ons huis dit jaar dus in het teken van voetbal. De kinderen hebben besloten om hun vader een 'voetbalfeestje' te geven. Dit houdt in: papa zit op de bank met een kratje bier, de kinderen rennen rond in voetbalkostuums en ik sta in de keuken, voetbalsnacks te bereiden. Wat een feest.
Maar laten we eerlijk zijn, het is ook wel weer hilarisch. De gesprekken aan de keukentafel zijn volledig overgenomen door strategiebesprekingen. "Wat denk je, lieverd, zetten ze de 4-3-3 opstelling in of gaan ze toch voor 5-4-1?" En als ik dan antwoord met "Misschien moeten ze gewoon proberen de bal in het doel te krijgen," kijken ze me aan alsof ik net gezegd heb dat de wereld plat is.
Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Er is iets magisch aan de manier waarop voetbal mensen bij elkaar brengt. Zelfs mijn schoonmoeder, die normaal gesproken alleen praat over haar rozenstruiken, zit nu met een Oranje hoed op de bank, luidkeels meezingend met het Wilhelmus. En mijn tienerzoons, die doorgaans alleen communiceren via knikjes en mompelende geluiden, voeren nu levendige discussies over de voor- en nadelen van de VAR.
Dus ja, Vaderdag en het EK: een explosieve cocktail van gezinsliefde, nationale trots en complete chaos. En terwijl ik daar sta, met mijn oranje schort om, de bitterballen frituur, kijk ik om me heen en besef ik dat dit precies is waar het om draait. Het samen zijn, het lachen, het vieren van de kleine dingen, zelfs als dat betekent dat je je man moet uitleggen waarom hij echt niet de auto mag beschilderen in de kleuren van de Nederlandse vlag.
En misschien, heel misschien, zal ik zelf ook een wedstrijdje kijken.
Alleen maar om erbij te horen natuurlijk. Want uiteindelijk, zelfs Miss Bucket kan niet ontsnappen aan de magie van het EK.
En zeg nou zelf, wie wil dat nou eigenlijk?
Proost op alle vaders en op het Nederlands elftal!
Liefs, Miss Bucket
Deel deze blog via: